Η κοινωνική ασφάλιση (περίθαλψη, επιδόματα, σύνταξη κ.ά) αποτελεί μια βασική ασπίδα της κοινωνικής προστασίας απέναντι στα εργοδοτικά συμφέροντα, την οποία η εξουσία, εκφρασμένη μέσω του κράτους- κεφαλαίου προσπαθεί να χτυπήσει, επικαλούμενη τη δήθεν εξυγίανση του ασφαλιστικού, λίγους μήνες μετά τη σκανδαλώδη ληστεία των αποθεματικών των ταμείων. Πρόκειται για μια ακόμη έκφανση της πολυδιάστατης και συγχρόνως ενιαίας νεοφιλελεύθερης επίθεσης που ανοίγει ένα – ένα τα μέτωπά της, προκειμένου να μην έρθει αντιμέτωπη με το σύνολο της κοινωνίας. Προηγήθηκε το εκπαιδευτικό -βάζοντας στο στόχαστρο τη γ΄βάθμια εκπαίδευση και αφού η διαμάχη έκλεισε (;) - κακήν κακώς ήρθε η σειρά των εργαζομένων, νυν και μελλοντικών.
Η κυβέρνηση ανοίγει υποτίθεται έναν διάλογο για να εξασφαλίσει μια τύποις συναίνεση, όμως πώς είναι δυνατό να συναινεί το μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων με την κατάργηση ή τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί μέσα από πολυτάραχους μακρούς αγώνες του εργατικού κινήματος; Στην περίσταση αυτή, η κατ΄ όνομα σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση, στην πραγματικότητα δεν αντιμάχεται τις προβλεπόμενες ρυθμίσεις, αφού η ίδια ως κυβέρνηση τις προώθησε πρώτη. Από την άλλη, η αριστερά, βουλευτική και μη, ενώ σε πρώτο πλάνο αρνείται το διάλογο, δεν αρθρώνει λόγο και δράση αντίστασης και αμήχανα εκφράζει άλλο ένα μοντέλο διαχείρισης προς τέρψη της δημαγωγίας. Όσο για τις ηγεσίες ΓΕΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ τα σχόλια περιττεύουν, γιατί ως συνδιαχειριστές έτρεξαν αρχικά να δηλώσουν τη συμμετοχή τους στην εκτόνωση της κρίσης και τώρα φορούν το αγωνιστικό τους προσωπείο, για να καταλήξουν ως είθισται σε διαπραγματεύσεις μειονεκτικές για τους εργαζόμενους.
Τα ιδεολογήματα που προβάλλει ο νεοφιλελευθερισμός, στην παρούσα φάση δια στόματος Γκαργκάνα, σε μια προσπάθεια ενίσχυσης του φοβικού κλίματος, περί μη βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος, όχι μόνο έχουν σαθρή βάση αλλά ξεμπροστιάζουν την τακτική κράτους και μεγάλων εργοδοτών. Διότι είναι σταθερό όπλο του κράτους, ιδιαίτερα στις μέρες μας να σπέρνει το φόβο στο συλλογικό ασυνείδητο, έτσι που στο ατομικό συνειδητό ο καθένας να αισθάνεται μικρός και αδύναμος να αμυνθεί και να αγωνιστεί για όσα τον αφορούν. Ενώ το σύστημα ασφάλισης στηρίζεται σε εισφορές εργαζομένων, εργοδοτών και μερικώς από την κρατική χρηματοδότηση, οι ασφαλισμένοι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι που πληρώνουν με συνέπεια τις υποχρεώσεις τους. Το κράτος οφείλει στα ταμεία περίπου 2 δις ευρώ, ποσό που διαρκώς αυξάνεται και οι ΔΕΚΟ προηγούνται σταθερά μεταξύ των ισχυρών εργοδοτών που στοιβάζουν χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία. Συγχρόνως οι ιδιωτικοποιήσεις με τις εθελούσιες εξόδους και τις πρόωρες συντάξεις εξουθενώνουν το σύστημα. Παρομοίως, οι επιχειρήσεις που εισφοροδιαφεύγουν, η μαύρη & ανασφάλιστη εργασία με τη μη συνεισφορά τους στην ασφάλιση, μεταβιβάζουν το βάρος στους υπόλοιπους εργαζομένους.
Ηλίου φαεινότερο ότι τα ιδεολογήματα είναι απροκάλυπτα ψέματα, αφού στην πραγματικότητα το ασφαλιστικό δεν διατρέχει κίνδυνο από την επιμήκυνση του ορίου ζωής, από το κόστος εργασίας ούτε και από τους μετανάστες, αν κράτος και μεγάλες επιχειρήσεις καταβάλλουν τις οφειλές τους και σέβονται τα αποθέματα των ταμείων.. .
Η κυβέρνηση αφενός θέλει να συμπιέσει τα ασφαλιστικά δικαιώματα, αφετέρου ακολουθώντας τις επιταγές της παγκοσμιοποιημένης αγοραίας οικονομίας, επιθυμεί διακαώς να νομιμοποιήσει το καθεστώς της μαύρης εργασίας, το μοντέλου του εργαζόμενου λάστιχο, την υποαπασχόληση, την ιδιωτική αυτασφάλιση με το κόστος πληρωμένο από τον ίδιο, πιέζοντας έτσι ασφυκτικά το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Το ζήτημα δεν αφορά μόνο στους νέους εργαζόμενους, αφορά όλο τον κόσμο που παράγει πλούτο για να τον οικειοποιούνται οι λίγοι, αφορά στους σημερινούς φοιτητές που αύριο, αν δεν αναστραφεί η κατάσταση, θα βρούν μπροστά τους ξεχαρβαλωμένα τα κοινωνικά δικαιώματά. Είναι ζήτημα όλων μας!
Αν υποχωρήσουμε σε ένα δικαίωμα, θα είναι χαμένο για όλους μας. Μόνο η κοινωνία μπορεί να ματαιώσει τα σχέδια των φιλελεύθερων κραχτών. Ο νόμος Γιαννίτση, πριν χρόνια, με ανάλογο περιεχόμενο έμεινε στα συρτάρια επειδή η αντίσταση της κοινωνίας υπερίσχυσε. Συνθήκες νίκης υπάρχουν όταν το κοινωνικό σύνολο προτάσσει αδιαπραγμάτευτα το κοινό δημόσιο συμφέρον του (και όχι το κρατικό ή το ιδιωτικό) απέναντι σε μικροβολέματα και φόβους. Η αντίσταση και ο αγώνας στο δρόμο, στην απεργία, με δράσεις είναι ό,τι έχουμε να αντιπαραθέσουμε στο νέο μεσαιωνικό τοπίο που έχουν σχεδιάσει για το παρόν και το μέλλον μας. Οι ρωγμές μπορεί να είναι μικρές αλλά μπορούμε να τις μεγενθύνουμε αν αποφασίσουμε ότι η πολιτική γίνεται στους δρόμους και είναι υπόθεση όλων μας, υπόθεση της ζωής μας.
20 Νοεμβρίου 2007 Αντιεξουσιαστική Κίνηση Πάτρας
